Ervaringen
Vandaag heb ik een abortusbehandeling gehad bij Bloemenhove. Ik was erg zenuwachtig en wist niet precies wat ik kon verwachten. Na twee fijne gesprekken waarin ik voorbereid werd op de behandeling, was het moment aangebroken. Ik mocht me omkleden en kreeg daarna twee tabletjes en een infuusnaaldje in mijn arm (voor het toedienen van het slaapmiddel tijdens de behandeling). Na ongeveer een kwartier werd ik naar de behandelkamer gebracht. Dat vond ik het engste moment, maar ik werd al snel gerustgesteld door de arts en verpleegkundigen. Ik kreeg een zuurstofmasker en toen werd het slaapmiddel toegediend via het infuusnaaldje in mijn arm. Binnen één minuut was ik helemaal weg. Ik kan me nauwelijks herinneren dat ik mijn ogen dicht deed. Dit was voor mij de eerste keer dat ik een roesje kreeg. Ik heb helemaal niets meegekregen van de behandeling, ik werd weer wakker in de rustkamer. Ik wist even niet wat er gebeurd was, wat eigenlijk alleen maar fijn was. Nadat ik voldoende was uitgerust en bijgekomen, kreeg ik van de verpleegkundige een kopje thee. Daarna mocht ik wat eten en dat vond ik ontzettend fijn! Je kunt een broodje smeren en een kopje thee/koffie erbij nemen. Aan de eettafel heb ik nog een fijn gesprek gehad met een ander patiënt. Je hoeft zelf geen lunchpakket mee te nemen. Kortom; je hoeft echt helemaal nergens bang voor te zijn. Ik heb in totaal ongeveer vier uur doorgebracht in de kliniek. Ik ben nu al tien uur verder en heb momenteel geen pijn, helemaal nergens last van gehad. De artsen en verpleegkundigen waren superlief! Ik heb nog nooit zulke lieve en fijne mensen gezien. Dat was het fijnste van alles. Twijfel niet en wees niet bang, want achteraf denk ik “dat was absoluut niet nodig geweest”. Je zult absoluut geen spijt krijgen van de kliniek-keuze die je hebt gemaakt. Ik hoop dat ik jullie gerustgesteld heb met het delen van mijn ervaring.
Ik was twee dagen over tijd toen ik een zwangerschapstest deed en ontdekte dat ik zwanger was. Ik ben de volgende dag direct naar de huisarts gegaan. Daarna ben ik wat klinieken gaan afbellen en ik kon tot mijn verbazing na twee dagen al terecht bij de BloemenhoveKliniek in Heemstede voor een overtijdbehandeling. Dit was omdat ik nog geen 16 dagen over tijd was en dan heb je nog geen wettelijke bedenktijd van vijf dagen.
Ontzettend fijn dat ze al zo snel plek hadden, want ik wilde de behandeling zo snel mogelijk achter de rug hebben. Ik was wel zenuwachtig, ging op internet van alles lezen en haalde me best wat heftige scenario’s in mijn hoofd. Maar toen ik binnenstapte in de kliniek voelde ik meteen een bepaalde rust. Ik voelde me ontzettend begrepen door de andere vrouwen in de kliniek, voelde me gehoord en serieus genomen door de arts met wie ik een eerste gesprek en de echo had. Je mag zelf kiezen of je mee wilt kijken naar de echo. Het vruchtje was nog te klein om het weg te laten zuigen, dus kreeg ik de keuze om óf voor de abortuspil te kiezen, óf over een weekje terug komen voor de curettage. Ik heb toen voor de pil gekozen.
Daar in de kliniek heb ik een eerste pil ingenomen en 48 uur later heb ik thuis vier vaginale pillen ingebracht. Na anderhalf uur begon ik wat krampen te krijgen. Deze vond ik aanvoelen alsof ik ongesteld was. Op de wc verloor ik die dag wat stolsels bloed. ‘s Avonds en de dag erna namen de krampen en bloedingen af. Twee dagen daarna wel weer een toename in krampen en bloedingen, maar nu was het vooral helder bloedverlies. Dit bij elkaar heeft een weekje geduurd. Ik ben het maar gaan zien als een ongesteldheid.. Zo voelde het voor mij achteraf ook een beetje.
Al met al is de ervaring met de abortuspil me heel erg meegevallen!! Ik wil dit expliciet benoemen omdat er op het internet heel veel negatieve verhalen over te lezen zijn. Ga dit alsjeblieft niet lezen en maak jezelf hier niet gek mee. Ik heb dit wel gedaan, waardoor ik op de dag dat ik de pillen gebruikte de hele dag bang was dat de hel nog moest losbarsten qua pijn, ziek worden etc. Maar dit gebeurde bij mij niet, en hoeft dus ook niet zo te zijn bij anderen. Het is mij echt heel erg meegevallen.
Hallo, ik wil graag even mijn verhaal doen. Ik was 16,3 weken zwanger toen ik een abortus onderging. Ik weet dat het al ver is in de zwangerschap maar ik had hypermesis gravidarium (zwangerschapsbraken) en had twee jonge kinderen. Ik kon door de ziekte niet meer goed voor ze zorgen, vooral niet toen mijn relatie ook nog stuk liep en ik er dus alleen voor stond. Ik vond het echt vreselijk maar stond toch achter mijn keuze. Toen de dag van de behandeling aanbrak, was ik onwijs zenuwachtig. Ik was vooral erg bang voor de narcose omdat ik daar heel naar van word. Het bleek echter om een roesje te gaan waarbij je zelfstandig ademt. Dat was een grote opluchting! Bij binnenkomst vul je wat formulieren in en vrij snel daarna had ik een gesprek met de arts en de echo. Daarna weer terug naar de wachtkamer en toen werd ik geroepen om mee te komen. De behandeling zelf ging erg snel en door het roesje heb ik er niks van meegekregen. Het klinkt misschien gek maar toen ik wakker werd, was ik zo opgelucht! Als je je goed voelt krijg je wat eten en drinken en rust je nog wat uit op bed. Dan checken ze je en daarna mag je gaan. Ik vond alles achteraf enorm meevallen. Alle artsen en zusters waren erg aardig en er hangt gelukkig geen ‘grafstemming’ want het is al vervelend genoeg. Eenmaal thuis moest ik en rust houden. Ik heb een paar uurtjes ‘ongesteldsheids’ krampen gehad, het bloeden viel mij reuze mee. Ik geef iedereen de tip mee: praat er over, wat je reden ook was. Stop het niet weg en ja, je mag verdriet hebben. Dat je verdriet heb betekent niet gelijk dat je spijt hebt, dat verwarren mensen vaak. Ik hoop dat iemand wat aan mijn verhaal heeft.
Ik was waarschijnlijk net 16 jaar toen ik in aanraking kwam met jongens en meer interesse in ze ging tonen dan alleen vrienden. Zo ook bij A. Hij was een mooie jongen om te zien, maar na een keer met hem afgesproken te hebben bleek hij ook losse handjes te hebben en een geweldige “dwing-kracht”. Ja helaas, mijn eerste seksuele ervaring was gedwongen. Ik besloot om het zo snel mogelijk te vergeten. Alleen, ik werd niet meer ongesteld. Ik wachtte eerst een tijdje af, want op die leeftijd kan het nog wel eens schommelen. Toen het echt lang op zich liet wachtten, vertelde ik voorzichtig een vriendin wat er gebeurd was en zij stelde voor om een test te kopen. Zo! Dat maakte me bang. Een test kopen zou betekenen dat deze ook positief kon zijn. En dat zou betekenen dat ik mijn ouders heel wat te vertellen had. Toen ik op de dansschool de test stiekem in de wc had uitgevoerd en deze inderdaad positief bleek, besloot ik niks te vertellen tegen mijn ouders. Ze zouden me haten, dacht ik toen. Ik regelde een afspraak bij een kliniek in mijn woonplaats en ontvreemde mijn zorgverzekeringspasje bij mijn ouders. Dit lijkt zo makkelijk, zoals ik het nu typ, maar de spanning om het verborgen de houden, de angst voor het weghalen en de schaamte maakten mij kapot. Ik zat zelfs op den duur te twijfelen of het niet beter was om niet alleen een einde aan de zwangerschap te maken, maar ook aan mezelf. Ik ging kapot, maar gelukkig viel dat een vriendin ook op. We gingen samen naar de vertrouwenspersoon op school om hierover te praten. Zij schrok heel erg en adviseerde om het toch aan mijn ouders te vertellen. Ik liet haar bijna zweren dat ze het niet zou vertellen aan mijn ouders en ging eigenlijk met een nog slechter gevoel naar huis. ’s avonds at ik bijna niks, ’s ochtends voelde het alsof mijn maag zich omkeerde. Het kon zo niet langer meer. Bij het avondeten vertelde ik mijn ouders in tranen dat ik misschien maar zelfmoord moest plegen. Mijn ouders schrokken zich dood. Gek genoeg schrokken ze minder toen ze hoorden dat ik zwanger was, de grootste schrik voor hun was dat de daad onder dwang was gebeurd. We bespraken de opties en besloten verder te gaan met het proces om het weg te halen. De vertrouwenspersoon van school werd door mijn ouders meteen gebeld en bedankt voor het steunen van mij. Zij was duidelijk heel erg opgelucht dat ik het verteld had. Ik heb geen aangifte gedaan tegen A, ik trok het niet om hiermee naar de politie te gaan. Ik weet wel dat hij toentertijd meerdere taakstraffen kreeg, voor andere meisjes.
In de kliniek in mijn woonplaats werden we eigenlijk meteen doorgestuurd naar de Bloemenhovekliniek in Heemstede. Daar werd er meer tijd gestoken in de zorg en nazorg en kon de behandeling onder verdoving gebeuren. Heel vroeg ’s ochtends reden we naar Heemstede. Ik was flink misselijk van het nuchter blijven en alle bochten die de landweggetjes hier hebben. Files vermijden zei mijn vader, nou nadat de bochten bij mij omhoog kwamen piepte hij wel anders. Na wat zoeken vonden we de Bloemenhovekliniek. We kwamen daar binnen bij de receptie en ik melde mij. Ik zag om mij heen overal vrouwen zitten, meisjes, zelfs vrouwen die al moeder waren. Ze waren met een man, ouders en ook alleen. Allemaal zenuwachtig aan een tijdschriftje friemelen. Het voorgesprek dat ik had stelde mij gelukkig al wat meer gerust, ze waren hier aardig! Ik zou even wat moeten wachten en dan zou er bloed af worden genomen en dan zou ik naar boven kunnen. Het bloed afnemen was het enige fysieke dat ik heb gevoeld in deze kliniek. Heel klein sneetje in mijn vinger, waarna mijn bloed verdween in een lawaai makende machine. B positief, ah weet ik dat ook weer. Toen ik werd geroepen was ik wel wat zenuwachtig. Ik kreeg een badjas en trok een pyjama hemd aan, geen ondergoed, dat zat raar zo bij al die mensen.
Gelukkig hadden ze allemaal de benen bij elkaar en dat deed ik ook. Ik zat daar met ongeveer acht andere vrouwen en ik geloof dat ik als een na laatste aan de beurt was. Ik zag een vrouw mee worden genomen en dan werd ze kort daarna weer terug in bed op weg naar de uitslaapkamer. En dat steeds achter elkaar, ik vond het heel eng. De zuster die mij meenam als een-na-laatste merkte dat op, zij stelde mij volledig gerust. Ik was zelfs even niet meer bang voor naalden. Voorzichtig bracht ze de naald in mijn linkerarm. Er drupte een vloeistof langzaam naar beneden, ik merkte niks. Opeens vertelde ik haar dat het plafond begon te draaien en naar beneden kwam, zij stelde me weer gerust dat dit zo hoorde en ik zo zou gaan slapen. Ik begon te denken aan vliegeren met veel kleuren vliegers, iets waarover mijn ouders me altijd vertelden vroeger als ik bang was of niet kon slapen. Ik voelde me even heel ver weg en toen ik mijn ogen weer opendeed lag ik op de uitslaapkamer. Toen ik helemaal wakker was, mocht ik eindelijk wat eten, best gezellig met zoveel vrouwen aan tafel! Nog een vieze pijnstiller en antibiotica na en ik mocht weer naar huis. Natijds heb ik veel gepraat over de abortus.
Mijn ervaring met de kliniek is dat het heel vertrouwd voelde door de persoonlijke benadering. Het is geen lopende band werk, wat bij de doorverwijzende partij wel het geval was. Het was voor mij, met een nare ervaring, de perfect uitkomst om er zo schadeloos mogelijk van af te komen. Zoals ik al aangaf, het enige wat ik voelde was tijdens het onderzoeken van mijn bloedgroep. En dat was eigenlijk nog niet eens pijnlijk. Heel veel andere meisjes hoor je over pijnlijke prikken in baarmoederhals, afschuwelijke eendenbekken en de abortus zelf dat dat heel pijn doet. Nou, ik heb er niks van meegekregen. Waar ik later wel last van bleek te hebben, was de verkrachting die eraan vooraf ging. Er werd thuis veel gepraat over de abortus, maar nooit over wat er nou eigenlijk de oorzaak van was. Nu ik 20 ben, ga ik ervoor naar een psycholoog. Want ik had op den duur best last van angstgevoelens, wat eigenlijk niet heel onlogisch is. Maar waar ik eigenlijk niet over hoef te praten met de psycholoog, is de abortus zelf, want daar heb ik wel een goede ervaring mee. Hierom ook raad ik jonge meisjes die ik tegenkom of vriendinnen die ongewenst zwanger zijn, de bloemenhove kliniek aan. En van hun hoor ik dan ook weer, dat ze heel professioneel maar vooral mensgericht behandeld zijn. Keep up the good work!
Ik schrijf dit omdat ik vind dat ieder meisje/vrouw/moeder de keus mag hebben over haar leven. Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was, wist ik dat ik het niet wilde. Ja ik heb twee prachtige kinderen, een pracht gezin en daar geniet ik ook enorm van. En velen zullen denken dat een derde net zo makkelijk invoegt. Maar anderhalf jaar geleden, na de geboorte van ons tweede kind, hebben we besloten dat we geen kinderen meer wilden. Ons gezin is compleet en het is goed zo. Er zijn meerdere redenen waarom een derde niet mogelijk is.
Maar abortus? Jeetje ik dacht dat ik daar nooit een keuze over hoefde te maken. Ondanks anticonceptie bleek ik toch zwanger te zijn, dit kon toch niet en wat moeten we nu? Wat zou men van ons denken? De hormonen gierden al door mijn lijf, maar ik wist het zeker. Het kon niet en misschien nog belangrijker: ik wilde het niet, echt niet. Maar wie begreep dat nou? Al snel kwam ik op de site van Abortusklinieken Haarlem en Amsterdam, daar las ik fijne berichten. Dus ik maakte een afspraak. Ze hadden al snel plek. Na een gesprek met een arts voelde ik me gehoord en ik was niet gek. Ik werd een soort van begrepen, het voelde prettig. Na de echo bleek ik vier weken langer zwanger te zijn dan ik dacht. Ja dit was toch even een schok, tien weken. Er gingen verschillende dingen door mijn hoofd. Ik vroeg de gekste vragen, maar niks was gek. Alles werd rustig uitgelegd en ik werd begrepen. Het was goed om vijf dagen te moeten wachten. Nu stond ik echt achter mijn keus. Samen met mijn man deden we dit. De dag van de behandeling was aangebroken, phoe wat vond ik dit spannend. Dit kwam meer omdat ik een roesje wilde en dit had ik nog nooit meegemaakt. Het wachten duurde lang. Het klinkt misschien een beetje gek, maar ik was opgelucht dat het toch een beetje lopende band werk was. Eenmaal in de operatiekamer aangekomen was degene die me behandelde aardig en legde rustig uit wat er ging gebeuren. Ik werd moe en vroeg of ik mijn ogen dicht mocht doen. “Ja doe je ogen maar rustig dicht” zei de verpleegster met begripvolle stem “en denk nu aan iets leuks, daar ga je van dromen”. Twintig min later werd ik wakker, dat werd meteen opgemerkt door een lieve verpleegster. Alles was gelukt zei ze, ik was opgelucht. Ja opgelucht was ik. Ik voelde me eigenlijk best oké. Ik at en dronk wat, daarna nog wat. Controle. En ik mocht naar huis. Samen, samen met mijn man. Nu gaat het goed met me. Mijn lijf is weer mijn lijf, mijn gevoel wordt weer steeds weer mijn eigen gevoel. Want ja de hormonen zijn nog niet helemaal uit mijn lijf. Ik sta nog steeds achter mijn keuze, maar ik ben soms nog wel bang wat vrienden/familie van me zeggen. Maar meiden/vrouwen/moeders die dit lezen. Je bent niet gek als je besluit abortus te laten plegen. En Bloemenhove is een heel deskundig en menselijke plek. Ik weet niet hoe vaak ik ze heb bedankt, maar bij deze nog een keer: bedankt voor de goede zorgen.
Onlangs heb ik een abortus in jullie kliniek ondergaan. Ondanks de ontzettende vervelende beslissing die ik heb moeten nemen en alle spanningen, voelde ik mij bij jullie ontzettend begrepen en op mijn gemak gesteld. Wat een lieve medewerkers, zo ontzettend empathisch en begripvol. Ik geloof dat geen enkele kliniek/ziekenhuis dit beter hadden kunnen doen dan jullie. Ontzettend bedankt daarvoor. Heel veel respect voor iedereen die daar werkt. Daarbij wil ik ieder meisje/vrouw op het hart drukken dat je bij deze kliniek in goede handen bent. Ik maakte mij erg veel zorgen over hoe het proces zou gaan verlopen en of het pijn zou doen. Maar achteraf gezien had ik me nergens zorgen over hoeven maken. Voornamelijk de sedatie was iets waar ik erg bang voor was, dit omdat ik nog nooit zoiets had meegemaakt. Maar geloof mij het stelt echt niet zoveel voor en daarna ga je werkelijk waar heerlijk slapen. Probeer je zelf niet al te gek te maken en je zal zien dat het allemaal veel minder eng is dan je misschien nu denkt.
Het is bijna een jaar geleden dat ik halsoverkop vanuit het buitenland naar de kliniek kwam. Aan het gesprek dat ik voorafgaand aan de ingreep met een verpleegkundige had, denken mijn moeder en ik nog vaak terug. Ze verzekerde me dat ik me niet schuldig hoefde te voelen en dat ik zelf de kracht had om de juiste keus te maken voor het welzijn van mijn leven. Zonder dat gesprek was ik wellicht niet teruggegaan. Momenteel schrijf ik dit bericht vanuit Azië! Het was de beste keus die ik kon maken. Jullie hebben me geholpen in een tijd waarin ik me alleen gelaten voelde door mijn huisarts en zorgverzekering. Ik wil iedereen bedanken voor de uiterst professionele zorg die ik heb ontvangen, de bemoedigende woorden en troostende arm. Momenteel ben ik begonnen met een traject voor post abortus verwerking, via FIOM. Ik hoop dat jullie vrouwen van elke leeftijd blijven behandelen zoals jullie mij hebben behandeld. Met respect, waardering en zonder oordelen. Normaals, hartelijk bedankt.
Beste medewerkers van de kliniek, Ik heb gisteren een overtijdbehandeling ondergaan in uw kliniek. Het was voor mij een emotioneel zware beslissing, maar dankzij de professionele, prettige en zeer vriendelijke begeleiding van alle medewerkers (iedereen; van de receptiemedewerkers tot aan de verpleging en de artsen) heb ik me er doorheen kunnen slaan en sta ik achter mijn beslissing. Geen vraag was ‘raar’ of ‘stom’. Ondanks de drukte werd er tijd genomen en was er zelfs ruimte voor een troostende arm. Complimenten dat met name aan het sociaal psychische aspect zoveel zorg wordt besteed. Gisteren bleek (helaas) een ontzettend druk bezette dag, het wachten was slopend en emotioneel zwaarder dan de ingreep zelf. Gelukkig werd dat ook door de medewerkers erkend. Ik had de pech dat ik als een na laatste was, ik kwam om 11.00 uur binnen, de ingreep vond (pas) om 17.00 uur plaats. Dit is geen verwijt, want ik begreep dat er ook dagen zijn dat niet alle afspraken daadwerkelijk verschijnen en alles veel vlotter verloopt. Ook ik vond het prettig om geen dagen meer te hoeven wachten. Om andere patiënten te helpen zou het misschien een optie zijn om voor te stellen dat men nog even buiten de kliniek kan wachten en later terug kan komen wanneer blijkt dat er vertraging opgelopen wordt. Wachten in een lunchroom of een wandeling door de omgeving is prettiger dan in de wachtruimte te moeten blijven. Niet om de boekjes, niet om de kliniek, maar puur voor het malen en de angst voor wat er komen gaat. Desondanks wil ik iedereen nogmaals hartelijk danken voor alles. Ik heb bewust voor jullie kliniek gekozen, ondanks dat het een hele reis was en ik waarschijnlijk een aantal klinieken voorbij gereden ben. Natuurlijk hoop ik na de nacontrole nooit meer in de kliniek te hoeven komen, maar ik kan jullie kliniek iedereen aanbevelen.
De volgende ochtend heb ik meteen een morning after pil ingenomen, maar ik denk dat ik seks heb gehad op mijn meest vruchtbare moment, want die pil heeft niet gewerkt. Zes weken later werd ik van de ene op de andere dag supermisselijk en dat hield niet meer op. Terugkijkend besefte ik toen al dat ik zwanger was. De positieve testuitslag was een bevestiging van wat ik diep van binnen al wist. Paniek! Maar ergens ook rust. Ik wist meteen dat ik het niet kon houden. Ik kon een kind financieel niet ondersteunen, het zat niet in de planning, ik studeerde nog en het was dronken seks met iemand uit een ander land. Niet echt een lekkere basis voor het krijgen van een kind. Bovendien: ik wil al mijn hele leven graag kinderen, maar samen met een grote liefde, niet uit een one night stand.
Uiteindelijk was ik 8 weken zwanger toen ik naar Abortuskliniek Bloemenhove in Heemstede ging voor een zuigcurettage. Iedereen daar was ontzettend lief en aardig, heel prettig.
Ik heb nooit spijt gehad. Het kón echt niet, niet op dat moment. De arts zei: “Je mág ook voor jezelf kiezen…” en daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor. Dat recht hebben we in Nederland, en dat mogen we koesteren. De quotes die ik lees op sociale media over Alabama vind ik veelal ongenuanceerd en zelfs conservatief. Mensen schrijven over “incest” en “verkrachting” als geldige, belangrijkste redenen om een abortus te wensen. Maar ik geloof dat er wel honderd geldige en goede en belangrijke redenen zijn om voor abortus te kiezen. Bijvoorbeeld de simpele reden: dat je geen kind wilt. Dat je het niet kunt betalen, dat je partner het niet wil, dat je twijfelt over je relatie of over jezelf. Dat je er nog niet klaar voor bent, of juist al veel/genoeg kinderen hebt. Dat je te jong bent ervoor, of te oud. Dat het niet past bij je carrière. Dat het condoom scheurde, dat je kalender niet klopte, dat het huis te klein is. Dat je familie het niet accepteert. Dat je vreemdging. En ga zo maar door. Als je pro-abortus bent dan ben je dus vóór het recht om hierover te beslissen, wat de reden van je keuze ook is.
Op mijn zeventiende werd ik ongepland zwanger van mijn “grote liefde”. Was dit dan onze liefdesbaby? Die vraag ging als eerste door mijn hoofd. Maar ik zat ook op school, had geen geschikte woning en hij volgde twee studies tegelijkertijd en wilde nog “jong zijn”. Er was een mogelijkheid om het kindje te laten komen, we hadden het kunnen laten slagen, en toch kozen we er samen voor om de zwangerschap af te breken, hoe pijnlijk dan ook.
De huisarts die mij doorverwees naar de kliniek heeft mij geen enkel moment het gevoel gegeven dat er geen keus was. En ook in de kliniek hoefde ik niet te onderbouwen waarom het krijgen van een kind geen optie leek. Als je op je zeventiende zwanger wordt, zijn mensen heel begripvol over het besluit voor abortus.